Zaventem ligt toch verder van Brussel-Noord dan we dachten. Het is niet alleen een vliegveld, maar ook een plaatsje. Landen op Zaventem is dan ook een hele belevenis. Maar met de bus vanaf het hotel waren we ruimschoots op tijd. Het vliegtuig had drie kwartier vertraging om technische redenen. Schroefje los of juist vast en móest het los zitten?
Met een half uur vertraging kwamen we dan toch in Dublin aan. Niks aan de hand, dachten we.
Voor transfer flights moesten we langs het daartoe bestemde loket. We kregen boardingpassen voor Boston en een blauw US-immigratieformulier dat we nu hier en niet in het vliegtuig moesten invullen.
|
Dat we geen adres in de USA hadden kon echt niet. We zouden niet worden toegelaten. Het Witte Huis misschien? Of toch maar het enige adres dat we kenden: dat van Annemieke.
Dan door de scanner. Kleertjes uit, kleertjes aan, Laptop uit de tas en er weer in. Vervolgens naar de U.S. Preclearance, in DUBLIN nota beide bene: Amerikaanse vlag volgen. Na een lange wandeling kwamen we in een grote ruimte met heel veel paaltjes en linten om grote stromen toeristen te oefenen in wachten. Een wat norse jongedame gebood ons: “Passports and boarding passes please”.
Er was nog iets met onze koffer. We moeten wachten in een zithoek. Na enige tijd nog maar eens vragen hoe lang en waarvoor? We gingen eerst maar eens even wat eten.
Na terugkomst was er nog geen teken van onze koffer. Hij was er wel, maar iemand had hem niet in het systeem gezet. Wachten. Wachten. Een andere dame ging zich ermee bemoeien, maar kwam zonder resultaat terug. Na nog enkele pogingen van haar werden wij uiteindelijk langs de lijnen naar een loket 2 gestuurd. Daar lagen onze boardingpassen. En dan: blauwe formulier controleren, afdrukken maken van alle vingers, foto met webcam maken, nog wat blablabla en dan naar de imigration officer.
Na enige tijd verscheen hij en zonder iemand aan te kijken begon hij te praten. Heeft u het tegen ons? Ja. Onze koffer is niet in het systeem opgenomen. Daarom moeten we die identificeren.
Toen hij hoorde dat we 9 weken met een RV gingen rondtrekken, werd het net een mens. Dat is leuk. Hij wenste ons het allerbeste. En toen opnieuw door de scanner.
Op weg naar de gate bedenk ik ineens dat we het blauwe immigratieformulier kwijt zijn. We zullen in Boston worden teruggestuurd! Terug naar de scanner-officers. Dan blijkt dat het klopt, dat is ingehouden door de immigration office overigens zonder ons dat te vertellen.... Na twee uur tobben waren we net op tijd voor boarding.
Verder verliep alles vlekkeloos. In Boston stonden Emily, Matthijs en de kids met de camper op een cell phone parking te wachten op ons sms-je van aankomst. Na een hartelijke ontmoeting en overdracht van de camper vertrokken zij naar huis en wij naar Salem, dichtbij Boston. Even rust, nou ja, bij de Walmart aan een drukke straat?
|
