Dag 10: Erg Chebbi: zand happen in de Sahara (264 / 3807 km)

Net vanuit een ander internetcafe gestart, maar vanwege de gekmakende lage snelheid daar nu in een ander cybercafe beland. Gelukkig stinkt het hier alleen maar naar kattenpis maar is de snelheid beter. Onderweg hiernaartoe even geen bekenden tegengekmen want we zijn nog steeds in Erfoud en de lokale bevolking en dan met name de handelende Bebers en Touaregs benaderen ons tot vervelens toe om allerlei rommel van hen te kopen. Sowieso is het verbazingwekkend hoe snel er overal allerlei mannetjes voor je neus staan om hun waar aan te bieden. Zo reden we vandaag door een totaal leeg landschap in de woestijn en we stopten even om wat fotos te maken en voordat Jes de tweede panoramafoto kon nemen stond er  weer iemand met wat fossielstenen voor zijn neus. De handel die deze persoon aanbood was ook nog eens vele malen duurder dan in de stad of het dorp. We scheurden dus maar snel weer verder, roepend 'La soekran'  (nee bedankt).

Vandaag rustig aangedaan en 264 km gereden in de woestijn. Het was opnieuw een hoogtepunt. De echte woestijn reden we in en bij Erg Chebbi waren we midden in de grote zandbak terecht gekomen. Erg Chebbi is een enorme duinenformatie met gigantische duinen die licht lijken te geven; Je kan er alleen komen via enkele pistes. Lekker gescheurd over de piste en ook daarnaast al viel dat niet altijd mee. We probeerden eerder op de dag ergens al een stukje uit met veel bochten en kuilen en we kwamen al snel tot de conclusie dat het voor ons en onze zware motoren niet echt wat was. Echter rondom de zandduinen waren de pistes harder en breder en ging het super. We haalden op een recht stuk 120 km/uur. Waanzin als je bedenkt dat de Dakarracers 180 tot 200 km/uur halen. Toen we in Merzouga waren was het pisterijden voor Jes al weer meer dan genoeg geweest.

De tocht van vandaag liep door enkele oaseplaatsen oa Rissani waar we een oud lemen koninklijk paleis bezochten, althans wat er nog van over is. We werden er als enige toeristen (we zien eigenlijk in het geheel nergens andere toeristen) rondgeleid door een man die er met zijn gezin woonde. Zoals overal vergane glorie en een vervallen stoffige bende met her en der mooie mozaiek plafonds. Verderop onderweg stuitten we plotseling op een groep loslopende dromedarissen (ja met 1 bult), die zomaar op en naast de rijweg liepen te grazen. Mooi gezicht en erg verassend om dit mee te maken in de woestijn.

Verder is het ook opvallend dat bijna alle vrouwen hier zeer zwaar en in het zwart gesluiert zijn. De mannen zijn veelal Touaregs en dragen mooe blauwe gewaden en kleurrijke tulbandachtige sjaals om hun hoofd en nek.  De lunch gebruikt in Rissani waar uiteraard gelijk weer iemand bereid was om op onze motoren te passen terwijl we er zelf direct naast aan een tafeltje zaten. We konden het de oppasser niet aan zijn verstand brengen dat een oppas dus niet nodig was, maar daar kwam hij tot zij woede achter toen we na de lunch wegscheurden. Hier dit keer geen vriend gemaakt.

Wat we nog wel willen zeggen is dat we het heel leuk vinden om reacties te krijgen en te lezen. We kunnen helaas niet reageren op afzonderlijke reacties. Morgen gaan we op pad richting Ouarzezate. 

Reageer

Vul onderstaande velden in om een reactie te plaatsen op dit reisverhaal.

naam *
bericht *
	Stuur mij een e-mail bij nieuwe reacties op dit verhaal.
e-mail adres *